Ψυχοπαθολογία

Ολοκληρώνουμε την σειρά των άρθρων αφιερωμένη στις Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής με την τρίτη κύρια κατηγορία τους, την Διαταραχή Επεισοδιακής Υπερφαγίας. Ενδεχομένως να είναι η λιγότερο γνωστή και διαδεδομένη στον ευρύ κοινό, το οποίο συνήθως αναφέρεται μονάχα στην Ψυχογενή Ανορεξία και Ψυχογενή Βουλιμία. Ωστόσο είναι μια σημαντική μορφή στην οποία αξίζει να αναφερθούμε εκτενέστερα. Παρόμοια με τις άλλες δύο κατηγορίες, η Διαταραχή Επεισοδιακής Υπερφαγίας χαρακτηρίζεται από διαταραγμένες διατροφικές συνήθειες, αρνητική εικόνα σώματος και προσπάθεια για μείωση σωματικού βάρους. Η αξιολόγηση του ατόμου κρίνεται σε μεγάλο βαθμό από την εικόνα, το σχήμα και το βάρος του σώματος.

Στο παρόν άρθρο συνεχίζουμε με την παρουσίαση της δεύτερης μεγάλης υποκατηγορίας των Διαταραχών Πρόσληψης Τροφής, της Ψυχογενούς Βουλιμίας. Αναφερόμαστε στην κλινική εικόνα των ασθενών, τα στατιστικά στοιχεία, την συνύπαρξη άλλων ψυχικών δυσκολιών και διαταραχών και τους αποτελεσματικούς τρόπους παρέμβασης. Όπως και στις άλλες Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής, κύρια χαρακτηριστικά των ασθενών με Ψυχογενή Βουλιμία είναι η διαταραγμένη διατροφική συμπεριφορά, η αρνητική θεώρηση του σώματος και η προσπάθεια απώλειας βάρους. Κατά το DSM 5, διαγνωστικά κριτήρια είναι τα επανειλημμένα επεισόδια υπερφαγίας, η επανειλημμένη ακατάλληλη αντισταθμιστική συμπεριφορά προκειμένου να αποτραπεί η απόκτηση βάρους κ.α.

Οι σύγχρονοι, γρήγοροι ρυθμοί ζωής μπορούν να διαμορφώσουν διαταραγμένες διατροφικές συνήθειες. Τα προβαλλόμενα πρότυπα ομορφιάς μέσω των μέσων κοινωνικών δικτύωσης δύνανται να επηρεάσουν τις διατροφικές επιλογές των ατόμων και τις σχετικές σκέψεις. Ωστόσο, πότε ξεκινάμε να μιλάμε για Διαταραχή Πρόσληψης Τροφής με κλινικά στοιχεία; Οι τρεις κυριότερες διαταραχές της συγκεκριμένης κατηγορίας είναι η Ψυχογενής Ανορεξία, η Ψυχογενής Βουλιμία και η Διαταραχή Επεισοδιακής Υπερφαγίας. Στο παρόν άρθρο, θα επιχειρήσουμε μια εισαγωγή στην πρώτη εστιάζοντας στην κλινική εικόνα του ατόμου που πάσχει από αυτή, τα διαγνωστικά κριτήρια, την επιδημιολογία, τη συννοσηρότητα αλλά και την παρέμβαση.